Van de op- en aanwassen in de monding van de Maas, ontstaan sinds de 17e eeuw, droeg de uitstulping van het Hollandse vasteland in zuidwestelijke richting de naam "Hoek van Holland". Dit vrijwel onbewoonde, voornamelijk uit hooiland bestaande gebied behoorde bestuurlijk tot de gemeente 's-Gravenzande.
Nadat het parlement in 1863 een wet had aangenomen om de waterweg van Rotterdam naar zee te verbeteren, ontstond op die plek een nederzetting. Er verrezen noodwoningen voor Waterwegwerkers en spoorwegarbeiders. Daarnaast kwam er meer permanente behuizing voor personeel van Rijkswaterstaat, het loodswezen, de reddingmaatschappij en van de Great Eastern Railway Company, het bedrijf dat de veerdienst naar Harwich exploiteerde.
Het Rijk, sinds 1866 eigenaar van de grond, verkocht de percelen maar stelde nauwelijks eisen aan de bebouwing. Het gevolg was dat riolering ontbrak, net als goed drinkwater en bestrating. Ook voor het ophalen van het vuil of de vleeskeuring, was niets geregeld. De Hoekse inwoners drongen aan op ingrijpen van de overheid. Na langdurig overleg en een aantal verbeteringen in de publieke voorzieningen door de gemeente 's-Gravenzande, ontstond het idee Hoek van Holland bij Rotterdam te voegen. In 1914 werd die annexatie een feit.