Het huidige Barendrecht is ontstaan uit drie ambachten, West-Barendrecht, Oost-Barendrecht en Carnisse.
Deze drie ambachten zijn van oorsprong gescheiden, het betreft ook drie heerlijkheden met drie aparte wapens. In later eeuwen echter is de ambachtsvrouwe van West-Barendrecht dezelfde als van Carnisse.

Het precieze ontstaan van de ambachten is in de nevelen der geschiedenis gehuld. Aantoonbaar is dat in de vroege 14e eeuw de heerlijkheden West-Barendrecht en Oost-Barendrecht een leen waren van de Hollandse graaf. Carnisse echter werd in leen gehouden van de heerlijkheid De Merwede, die in 1604 door de heer Van Boetselaer aan Dordrecht werd verkocht. De drie ambachten, dus de jurisdictie waar de heer zijn rechten mocht laten gelden, kregen nauwkeuriger vorm bij de bedijking van 1483. Toen kreeg het grondgebied min of meer de huidige vorm. De vraag kan worden gesteld wanneer Carnisse bij West-Barendrecht werd getrokken. Omstreeks 1650 werden afspraken gemaakt tussen de heren van West-Barendrecht en Carnisse over de scheiding van hun goederen. Is dat het moment waarop de ambachten naar elkaar toegroeiden? Wel blijkt uit de archiefbescheiden (vgl. de inv. nrs. 9, 10 en 22) van het ambacht West-Barendrecht dat in midden 18e eeuw voor schout en schepenen van West-Barendrecht en Carnisse akten passeerden, waarbij de schout en schepenen van West-Barendrecht optreden alsof in Carnisse geen schout en schepenen te vinden zijn. Iets later, op de grens met de 19e eeuw, treden er wel een schout en schepenen op in Carnisse.
Kortom, hierover kan geen duidelijkheid worden verschaft. Wellicht kan diepgaander onderzoek resultaat opleveren. Het antwoord is aan de onderzoeker.
De ambachten mochten gescheiden zijn, ze deelden wel een kerk, school en diaconie. Dit laat zien hoe klein de ambachten waren.

Literatuur: Oost- en West-Barendrecht / L. van Ollefen, In: De Nederlandsche stad- en dorpbeschrijver. - dl. 1: 't Eiland van Dordrecht, de Hoeksche Waard, de Zwijndrechtse Waard, de Riederwaard, en 't Land van IJsselmonde. Hierachter: Carnisse, 1793.