Zoeken in archieven

Het leven van de gastarbeiders in Rotterdam ging niet over rozen. De meeste woonden met velen in te kleine pensions.  Daar kwam bij dat ze de Nederlandse taal niet of nauwelijks machtig waren, waardoor ze moeite hadden hun weg te vinden in de bureaucratische Nederlandse samenleving. Met de problemen die de buitenlandse werknemers hierdoor ondervonden, konden ze echter nergens terecht. Voorlichtingspunten waren mondjesmaat aanwezig. Het waren voor Nelly Soetens en haar toenmalige partner voldoende redenen om de situatie niet langer op zijn beloop te laten. In 1969 richtten ze het Aktiekomitee Pro Gastarbeiders (AKPG) op. Deze actiegroep streed tot 1993 voor een positieverbetering van de gastarbeiders. De comité leden wilden dat de buitenlandse werknemers evenals de autochtone Rotterdammers als eersterangs burgers werden behandeld en gelijke rechten kregen. Het AKPG pakte uiteenlopende problemen op om actie op te voeren. Het streed niet alleen voor de verbetering van de huisvestingssituatie, maar startte met Nederlandse taallessen en cursussen, probeerde zowel de buitenlandse als de autochtone Rotterdammers zo goed mogelijk over elkaar te informeren, vervulde een welzijnsfunctie en stelde alles in het werk om in politieke kringen betere rechten af te dwingen. De drie belangrijkste pilaren van het comité waren de taallessen, de spreekuren en vanaf 1977 het jongerenwerk. In 1993 komen uiteindelijk alle eindjes weer bij elkaar.