In de winter van 1944-1945 hadden de Rotterdammers steeds minder te eten. Ook was er een groeiend tekort aan brandstof. Oorzaken waren de spoorwegstaking, een embargo op het scheepvaartverkeer en roofpartijen van de Duitse bezetter, die alles wat bruikbaar is (auto’s, machines, gereedschap, voedsel-, textiel- en brandstofvoorraden) meenamen. In de grote steden in het westen greep de honger steeds meer om zich heen.
Citaat Adrianus P.C. Revier (hij komt op 27 februari 1945 weer aan in de stad):
‘…. eindelijk in de stad gearriveerd. De eerste aanblik viel niet mee, overal lagen hopen vuil op straat en de menschen liepen met de honger op het gezicht rond. […] Wij sjokten maar door en gingen door de Jonker Fransstraat, Meent en Kruiskade en konden deze straten bijna niet meer terug. Het grootste gedeelte der boomen was inmiddels afgezaagd door de menschen zonder brandstof en kregen wij zoodoende een heel andere aanblik.’
Omdat er bijna niets meer te eten was gingen veel vrouwen en kinderen op hongertocht naar de Zuid-Hollandse eilanden, de Bommeler- en Tielerwaard, maar ook naar Drenthe en Overijssel.
Fragment uit het boek Schuilen onder de spoorbogen en andere oorlogsverhalen uit Rotterdam Noord van Marjan Beijering & Willy Hilverda.
Wim (13 jaar) ging op zoek naar eten samen met zijn zus Lies (18 jaar):
'We moesten lopen, er zat niets anders op. We hadden zelfs geen fietsen meer omdat we die hadden moeten inleveren bij de Duitsers. [...] Het leek wel of iedereen onderweg was om voedsel te zoeken. Mensen op fietsen zonder banden, mensen met handkarren, met kinderwagens, met koffers. Mannen, vrouwen, kinderen, iedereen hoopte bij een boer of bij familie in een dorp eten te krijgen.'
Tussen januari 1945 en Bevrijdingsdag sterven in Rotterdam 2.448 mensen van de honger. De strijdende partijen staan eerst alleen voedselhulp door neutrale landen toe. Schepen van het Zweedse Rode Kruis brengen in februari 1945 bloem en boter. De geallieerde voedseldroppings vinden pas plaats na afspraken met de Duitsers, dit is in april en mei. Ze worden nog voor de bevrijding aangevuld met scheepsladingen en vrachtwagentransporten. Alles wordt centraal verzameld om zo eerlijk mogelijk verdeeld te worden. Deze goedbedoelde maatregel resulteert in bijna twee weken vertraging en onnodige hongerdoden.